Czasami zastanawiam się czy strach przed stratą nie jest największą blokadą przed wejściem w relację z Bogiem.
Boimy się oddać czas. Boimy się oddać to, co uznajemy za przejawy wolności. Boimy się, że Bóg zechce zabrać więcej niż jesteśmy gotowi mu dać. Właściwie można by zaryzykować stwierdzenie, że podchodzimy do relacji z Bogiem, tak jakby to do Niego odnosiło się powiedzenie: "Dasz palec, to będzie chciał rękę."
Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii posługuje się przykładem, który jest dosyć zrozumiały. Aby zebrać plon, należy zasiać ziarno. Wrzucić je w ziemię, aby tam, w procesie wzrastania najpierw zmarniało. Takie ziarno wrzucone w ziemię jest stracone. Nie da się go potem zmielić na mąkę. Nie da się go wykorzystać w jakikolwiek inny sposób. Mimo to, rolnik wrzuca je w ziemię bo wie, że w perspektywie czasu ta dzisiejsza strata przyniesie zysk w postaci plonu, który będzie mógł zebrać.
Właściwie można powiedzieć, że Jezus mówi do nas tak: wszystko co zdecydujecie się poświęcić Bogu, możecie odczuć jako stratę, ale w perspektywie czasu to co oddacie wyda plon.
Fakt. Nie umieszcza w Ewangelii żadnej tabeli, która określała by, że godzina spędzona na modlitwie wyda plon w postaci znalezienia nowej pracy, a jak pójdziesz na całonocną adorację, to uzyskasz dla siebie takie czy inne dobro. Tak na prawdę nie określa nawet tego, czy ze wszystkich owoców tego ziarna wrzuconego w ziemię będziemy mogli skorzystać w doczesnym życiu. I to chyba stanowi największy kłopot.
Człowiek lubi swoje życie na ziemi. Jest właściwie wszystkim co ma, niezależnie od innych okoliczności. Z życiem wiążemy swoje nadzieje. Wobec tego jak będzie przebiegało mamy oczekiwania. Dążymy do tego, by polepszać wszelkie możliwe jego aspekty.
Przywiązujemy się do tego życia tak mocno, że z czasem wydaje się nam, że innego życia już nie ma. Że to jest wszystko.
Jezus zachęca nas do tego, by spojrzeć dalej i szerzej. By zrozumieć, że nie wszystkie owoce możemy zebrać tutaj, na ziemi, w czasie doczesnego życia.
Komentarze
Prześlij komentarz